عرفه، روز دعا و عرفات، سرزمین نیایش است.

عرفات، سرزمینی است که انسان را از زمین تا عرش بالا می برد، سرزمینی است که در آن، دیواری بین خدا و بنده وجود ندارد.

عرفات، سرزمین اشک و حاجت است؛ سرزمینی که گویی، آسمان به زمین نزدیک است.

آری! گاه برخی از مکان ها، انقلابی در دل به پا می کنند که می تواند باعث نزدیکی بیش تر انسان به خداوند شود و عرفات، یکی از همین سرزمین هاست.

عرفات، سرزمین اشک و دعا است؛ عرفات سرزمین عشق است؛ صحرایی که در بی کرانش هنوز عطرِ مناجات سرور عشاق عالم امکان حضرت حسین علیه السلام می آید.

هنوز می توان امام باقر علیه السلام را دید که از ظهر تا غروب، دو دست خود را به سوی آسمان بالا برده و دعا می کند.

سرزمینی که می شود در آن، آینه دل را از زنگار گناه زدود.

همه در عرفات یکسانند و هر کس به اندازه ظرفیت خویش، از رحمت خداوند، بهره مند می شود. عرفات، سرزمین طلوع خورشید مهربانی و مغفرت است.

از همه عشاق که در محضر حضرت دوست هستند و بی واسطه می توانند درک ولی الله اعظم نمایند، تمنای دعا دارم.